De tuin van Claude Monet 1840 - 1927, Frans impressionistisch schilder
Je moet een beetje gek zijn wanneer je door nieuwsgierigheid gedreven zover gaat dat je in de stromende regen in een lange rij gaat staan met nog honderd andere nieuwsgierigen, om even de sfeer te proeven van de omgeving van een schilder uit vervlogen tijden.
Monet legde zijn tuin met liefde aan; de tuin wordt in stand gehouden als eerbetoon aan de schilder en hoogstwaarschijnlijk mede door het commerciële succes.
De triestheid van de dag kon de schoonheid van de bloemen niet verhullen.
Het zijn natuurlijk andere bloemen en struiken dan die waar Monet zelf bij heeft staan kijken. Toch is men er in geslaagd de vijver haar betovering te laten behouden.
De regendruppels voegde er zelfs iets dromerigs en melancholieks aan toe.
Dromerig en weemoedig lag de vijver onder de grijze hemel. Onverstoorbaar dreven de plompenbladeren op de donkere spiegel.
Alsof de schilder zelf elk moment terug kon keren en zou komen aanlopen. Onverstoorbaar tjilpten de vogels tussen het natte gebladerte alsof er geen horden toeristen met camera`s in de aanslag gewapend met druipende paraplu’s het hardgroene Japanse bruggetje bestormden.
Met een schuldgevoel dat ik deel uitmaakte van dit nietsontziende leger probeerde ik toch iets van de sfeer te proeven; hetgeen een enkel ogenblik lukte.
Even stond ik voor het raam in de slaapkamer van de schilder en keek over de natte tuin en zag een beeld zoals hij dat ook gezien heeft op een druilerige junidag. Even stond ik naar de druppels in de vijver te staren en zag de lichtval op het water die hem ooit heeft bekoord en welke hem heeft aangezet tot het maken van zijn zo fantastische schilderijen.
Streelde de rugleuning van een stoel en stond in de keuken bij het fornuis met al die koperen pannen. Later zou ik nog enkele plekken bezoeken waar hij geschilderd heeft. Zag de zon ondergaan en even staarde ik in die gloedvolle bal net als hij en begreep waar zijn kleurpalet vandaan kwam. De impressionist keek gewoon met de verwondering van een kind naar de prachtige dingen die rondom ons zijn. En waarschijnlijk met de ogen van een man die verblind is geweest door de koperen glans van de zon.