Willy Vittali

Kunst is een weerspiegeling van onze maatschappij, een afdruk van bevindingen en indrukken van individuen. Wij leven in een tijd van tegenstellingen. Verschrikkelijke oorlogen en natuurrampen voltrekken zich terwijl wij ons gezapig leventje leiden in onze geciviliseerde maatschappij.

Wij bezien de afschuwelijkste gebeurtenissen met een afstandelijkheid die griezelig is. Zo tref je dus in de kunst de welvaart en het afgrijzen aan.

Er zijn kunstenaars die willen shockeren en zo aandacht vragen voor de verschrikkingen van deze tijd. Laatst las ik in de krant dat een kunstenaar zijn werk gebruikte om er mee om zich heen te slaan. Toch vond hij het gek dat zijn werk niet zo gewenst was. Wie kijkt er nu naar een schilderij dat bedoeld is als een slag in het gelaat.

Er zijn kunstenaars en schrijvers die in de kunst vluchten om de lelijkheid van de wereld niet te hoeven zien. Deze schilderen onze droomwereld of de wereld zoals wij deze graag zouden zien.
Ze schilderen en beschrijven de kleuren van de hemel.
Een vlucht naar de hemel of een confrontatie met de hel.
Alles is mogelijk in onze vrije maatschappij.

Mij inspireert de door de natuur geschonken schoonheid van kleur die los staat van alle ellende. De natuur die in zijn pure vorm schoonheid en wreedheid laat zien. De wereld een beetje mooier maken dan zij al is. Deze schoonheid te laten zien, een eigen realiteit te creëren is een drang die niet is te stoppen. En in de taal schuilt het vermogen om je hart te laten spreken.
Al die dingen te zeggen die je voelt en denkt. We zijn begenadigd dat we ons zo kunnen manifesteren.
Kunst is een gave; de taal een prachtig voertuig om ideeën bij anderen te brengen.

Schilderen een overdracht van emotie door kleur. Proberen de wereld mooier te laten lijken is een povere manier de ellende en wreedheid te vergeten en anderen te laten delen in schoonheid. In de prehistorie versierden de primitieve mensen hun grotten en hun lichaam al. Een uiting van bewustzijn en de neiging te delen en anderen te behagen. Opscheppen over hun prestaties.

Of ik nu een bloem schilder of een naakte vrouw; mijn geest wil er aan mee doen, mijn stemming bepaalt de kleur en de intensiteit van het beeld.
En bepaalt hoe ik mij manifesteer in mijn omgeving.
Sommigen minachten de schoonheid en willen deze belachelijk maken ten aan zien van alles wat reeds is gepresteerd op kunstgebied.
Deductie of vereenvoudiging van kleur en lijn, experimentele gevoelsuitingen. Steeds maar weer de vernieuwende trend, iets doen dat nog nimmer is gedaan. Iets doen wat spraakmakend wordt bevonden. Na de Stijl, de Cobra, volgen steeds andere stromingen elkaar op. Mocht het een poosje geleden nergens op lijken, nu mag dat ineens weer wel. Een vaas bloemen mag zowaar weer en een portret mag gewoon weer lijken.

De kunst wordt gevolgd als de mode. Licht, donker, kort, lang. Een herhaling in het kwadraat.
Zwart-wit, een kleur of pastel. Alles komt retour, alles is passé.
Wanneer een kunstenaar of schrijver gewoon zichzelf is en laat zien wie hij is zonder iedereen naar de pijpen te dansen; blijkt het toch altijd weer dat daar de uniciteit in terug te vinden is waar elk mens naar op zoek is.
Het is ook niet altijd mogelijk tot in het uiterste jezelf te zijn. Zelf schep ik genoegen in mijn dromen te verbeelden, beelden die me bij blijven voeg ik samen met indrukken van alle dag tot schilderijen. Ze staan ver buiten de werkelijkheid, soms herkent iemand je gevoel of je impressie. Ik noem het mijn ‘buitenrealistische binnenwereld.’

Soms spreek je jezelf tegen ook al wil je jezelf houden aan je eigen filosofie of idee. Het is niet altijd mogelijk in een rechte lijn te leven. Soms doe je concessies aan je zelf. Flexibiliteit heet dat met een mooi woord. Meegaandheid om te overleven in deze consumptiemaatschappij. Alleen waar ligt je grens om je altijd maar weer flexibel op te stellen?
Hoe ver ga je daarin? Kunst kan de harde realiteit compenseren zodat het je omgeving iets dragelijker maakt.

Willy Vittali